Zelfzorg is mijn fulltime baan.

Je staat op, springt onder de douche, kleed je aan, gaat ontbijten, poetst je tanden, schoenen aan, jas aan en hop naar werk. Dit is hoe ik mij een normale doordeweekse dag voorstel, waarvan ik altijd had verwacht dat ik zo mijn leven zou gaan leiden.
Opstaan, douchen, aankleden, het zijn allemaal vanzelfsprekende handelingen voor veel mensen. Voor mij niet. Dit is ongeveer hoe het voor mij is:

• Wakker worden.
• Geen zin hebben in de dag.
• Overprikkeld van de berichtjes op mijn telefoon.
• Ogen weer dicht.
• Nee, ogen open want er staat iemand in je kamer.
• Rustig ademhalen. 
• Knuffelen met een pinguïnknuffel.
• Rustig rechtop gaan zitten.
• Medicatie innemen.
• Water drinken.
• Moed verzamelen om mijn bed uit te gaan.
• Deken van mij af.
• Stress, zonder deken ben ik niet veilig.
• Nog heel even onder de zware deken.
• Linkerbeen.
• Rechterbeen.

Ik sta op de grond en het voelt alsof ik een halve marathon heb gelopen, niet dat ik dat ooit heb gedaan, ik ben kapot. En de dag is nog maar net begonnen. Douchen sla ik over, alleen als het echt moet en daar moet ik dan echt even van bijkomen. Koud douchen helpt hierbij, maar dat is voor een andere blog. Aankleden doe ik ook niet, kost te veel energie en ik zou niet weten waarom ik dat zou doen als ik toch thuis blijf. Ohh en dan komt het ontbijt. En nee, dit is geen kwestie van gewoon even een ontbijtje maken. Elke handeling kost een beetje energie. Zodra mijn ontbijt klaar is, ben ik eigenlijk al te moe om het op te eten. Zo kom ik vaak ook niet verder dan de helft, of een kwart, en daar ben ik al heel blij mee. 
Schoenen gaan makkelijk aan. Jas iets minder, want zitten alle spullen er wel in? Hmm de spullen zitten vervelend, even een beetje schudden. Spullen eruit, opnieuw erin. Waar is dit bonnetje eigenlijk van? Oh er zit een geplet kauwgompje in. Het bonnetje verdwijnt weer in mijn jas. 
Totaal gesloopt, klaar om op de bank of in bed te gaan liggen. Maar we zijn de deur nog niet eens uit.

Als ik al veilig op een werk- of studieplek aan zou komen dan zou ik al zo moe zijn dat er geen informatie mijn hoofd meer in kan. En dan heb ik het nog niet eens gehad over de extra prikkels die collega's meenemen.

Jaren heb ik gehoopt dat het vanzelf wel beter werd, dat ik er wel aan zou wennen, dat iedereen zich zo voelt. Dat is dus niet zo. 
Na lang twijfelen toch hulp gevraagd bij het uwv, en ja, ook hier komt nog een aparte blog over.
Binnen een uur was het duidelijk, ik ben niet in staat om 4,2, of 1 uur per dag te werken dus ik kom in aanmerking voor een wajong uitkering. Opluchting. Teleurstelling. Ik wil die hulp niet, ik wil het zelf kunnen.

Voor mezelf zorgen kost al meer dan genoeg energie. Dus ik kan nu officieel zeggen:
Zelfzorg is mijn fulltime baan. Hierover later meer.


Pittige en chaotische eerste blog, welkom in mijn hoofd. Geen idee wanneer de volgende komt. Laat vooral een reactie en tips en tops achter. Suggesties voor onderwerpen zijn zeker ook welkom.