(Soort van) 4 jaar in vrijheid.

​Content en trigger warning:​ Deze blog gaat over automutilatie, niks grafisch.
Ps. ook voor familieleden en vrienden kan dit heftig zijn om te lezen.

​​​Op 4 april 2018 ging er een knop om, ik moest gaan stoppen met mezelf beschadigen, het kon zo niet langer. En dat heb ik gedaan, cold turkey, dit was het moment. Het werd alleen maar erger, lelijker en het lost niks op. Om precies te zijn ben ik nu 1665 dagen vrij van zelfbeschadiging/zelfmutilatie/automutilatie. Er zijn veel verschillende termen voor, zelf gebruik ik het liefs 'automutilatie' hierdoor creëer ik een soort afstand. Want automutilatie doe je niet zelf. Ja je doet jezelf pijn, omdat je andere mentale of fysieke niet meer aankan, dus in dat opzicht doe je het zelf. Maar waarom doe je het? Wat zit erachter? Heeft iemand anders eigenlijk schuld aan jouw pijn? Veel vragen waar ik nu geen antwoorden op heb, ik wil een stukje van mijn eigen ervaring delen.
Lees hier wat ik heb geschreven toen ik een jaar clean was: Trots. 

En oh wat had ik graag in 2020 een nieuwe blog geschreven, dat het was gelukt om twee jaar clean van automutilatie te zijn. Bijna was het gelukt, nog maar een maand. En nee dat jaar was niet makkelijk, de drang* was soms skyhigh en er zijn momenten waarop ik dacht: "wat maakt het eigenlijk uit? Het is mijn lichaam en ik heb het nodig." Geen gezonde gedachte. 
De therapie die ik dat afgelopen jaar volgende had niet het gewenste effect, dus we gingen op zoek naar iets anders. Zo kwam ik bij het Trauma Centrum Nederland terecht.
Mijn grootste angst was dat ik weer zou beginnen met automutilatie, dus hier gingen we mee aan de slag. Spullen weggooien, EMDR, exposure, etc. 
Klaar voor het traumacentrum, het was spannend, heftig en verder kan ik mij er weinig van herinneren. Ruim de helft van de tijd was ik gedissocieerd. De spanning* zat enorm hoog maar ik werd goed begeleid en heb heeeeeeeeel veel rondjes gelopen met de verpleging.  

Terug naar het onderwerp: automutilatie. Wat heeft het TCNL hiermee te maken? Mijn spanning werd op een dag zo hoog dat ik alleen maar kon denken "ik moet kapot." Gelukkig had ik niks bij me om mezelf mee te beschadigen, en het stelen uit de keuken of crealokaal ging mij echt te ver. En toch had ik een manier gevonden, het was donker. ik zat op een koude grond en mijn arm deed pijn. Ik voelde me heel erg rustig, tevreden. Dit was wat ik had verdiend.
En toen deed ik iets nieuws, het gaat bij TCNL tenslotte om het leren van nieuw gedrag. Ik ging mijn kamer uit, liep de gang door naar de trap, liep naar beneden en toen kwam de twijfel. Maar ik wist dat de nachtwacht mij al had gezien, hangen genoeg camera's. Voor de deur van de verpleging, adem in, adem uit. *klop klop* ik mocht naar binnen. "Wat kan ik voor je doen?'' 
Ik weet niet hoe lang mijn stilte duurde  maar voor mijn idee moest ik mijn antwoord van Antarctica halen. "Mag ik een pleister" 

Nee ik kreeg niet gelijk een pleister mee zonder verdere uitleg en hij wilde toch wel even kijken, heb daar even gezeten, water gedronken. Uiteindelijk terug naar mijn kamer gebracht, mijn creatieve ding meegegeven en in bed gaan liggen. Volgende ochtend werd ik erg verward wakker, mijn arm deed pijn en er zat een grote pleister op. 

De rest van de opname werd ik extra in de gaten gehouden, over de rest van de opname zal ik een andere keer meer vertellen.

Geen twee jaar vrij van zelfbeschadiging. Ik voelde een vreemde mix van trots en teleurstelling. En dit betekende voor mijn dwang en verslaving dat dit geen eenmalige terugval zou zijn. 
Eenmaal thuis zat ik in een hele rare bubbel, ik was er wel maar ook weer niet. De volgende ochtend liep ik in één rechte lijn naar een winkel om daar 'spullen' te halen. Het ging volledig buiten mijzelf om. Een paar dagen later werd ik wakker in een pandemie. Dat was niet erg motiverend om goed voor mezelf te zorgen.

Ik had een bepaald getal in mijn hoofd, zo vaak moest ik het nog doen om te kunnen stoppen. Er was voor mijn therapeut absoluut geen ruimte om het gesprek aan te gaan. Ik was echt een opstandige kleuter. Uiteindelijk ging ze akkoord met mijn voorwaardes, en ik met die van haar. 

Twee getallen voor mijn getal ben ik gestopt. Die laatste twee bewaar ik nu al ruim 1,5 jaar voor het geval dat. En ja, ik weet dat die twee weer het begin van het einde zijn, maar ze helpen wel.

De drang is er nog steeds, elke dag, soms meer, soms minder. Maar ik denk niet dat het ooit echt weg gaat.

Ik eindig graag positief. Vroeger verborg ik mijn zelfbeschadiging, ik deed het stiekem, alleen en zou het nooit toegeven als iemand er naar vroeg. Die dag, in het traumacentrum, heb ik geleerd dat ik het mag aangeven. Liever vóórdat het is gebeurd maar het bespreekbaar maken is zo onwijs belangrijk, zeker bij hulpverleners.



​
*Drang: een grote behoefte naar automutilatie.
*Spanning: favoriete woord van therapeuten, zal ongeveer hetzelfde betekenen als "hoog in je emotie zitten" maar dan anders.

Onderaan de sites staan verschillende instanties, daar kan je terecht als je met dezelfde gedachtes vecht. Ook kan je altijd (anoniem) mij een bericht sturen.